ویدئو| «الهه سپیده دم» پنهان در آستانه کهکشان راه شیری کشف شد!

به گزارش مجله خبری نگار، این ابر که به نام الهه یونانی سپیده دم، ائوس (Eos) نامگذاری شده است، کلید‌های درک شکل‌گیری ستارگان در کیهان را در خود جای داده است.

درخشش در تاریکی، نزدیک‌ترین ابرِ زایشگر ستاره، هنجار‌های کیهانی را به چالش می‌کشد. یک ابر مولکولی عظیم، که مدت‌ها نامرئی بود، در نزدیکی منظومه شمسی کشف شد. یک تیم شناسایی کیهانی به رهبری راتگرز، Eos، یک ابر هیدروژن مولکولی عظیم در فاصله ۳۰۰ سال نوری از خورشید را که در منظومه شمسی کمین کرده است، شناسایی کرده است...

— Nirmata (En_formare)  آوریل ۲۰۲۵

دانشمندان دانشگاه راتگرز و دانشگاه نیویورک توانستند با استفاده از تکنیک جدیدی مبتنی بر نور فرابنفش دور از ماهواره کره‌ای STSAT-۱، که درخشش ضعیفی از مولکول‌های هیدروژن را نشان می‌داد، این ابر را مشاهده کنند. این روش نوآورانه با روش‌های سنتی که بر پایش مولکول‌های مونوکسید کربن متکی هستند، متفاوت است و افق‌های جدیدی را در زمینه پایش ابر‌های مولکولی در فضا می‌گشاید.

ابر_عظیم_هیدروژن_مولکولی، Eos، با استفاده از تابش فرابنفش دور، تنها ۳۰۰ سال نوری از زمین فاصله دارد و بینش‌های جدیدی در مورد تشکیل ستارگان و محیط_میان_ستاره‌ای ارائه می‌دهد. 

— Phys.org (physorg_com) آوریل ۲۰۲۵

دانشمندان توضیح می‌دهند که این ابر از کمبود مونوکسید کربن رنج می‌برد، که باعث می‌شود با روش‌های سنتی رصد، قابل مشاهده نباشد.

این ابر غول‌پیکر در لبه‌ی به اصطلاح «حباب محلی» (حفره‌ای در فضای میان‌ستاره‌ای درون بازوی شکارچی (یکی از بازو‌های مارپیچی پر از ستاره‌ی کهکشان ما) در کهکشان راه شیری) قرار دارد و به خاطر شکل هلالی منحصر‌به‌فرد و جرم عظیمش، حدود ۳۴۰۰ برابر جرم خورشید، متمایز است. اما مهم‌تر از آن، این ابر به دانشمندان فرصتی نادر می‌دهد تا مواد خام برای تشکیل ستاره را قبل از شروع فرآیند تولد ستاره مطالعه کنند.

ایوس اطلاعات ارزشمندی در مورد چگونگی تبدیل گاز‌های سرد میان‌ستاره‌ای به ستاره‌های درخشان در اختیار دارد.

تخمین زده می‌شود که این ابر به دلیل فوتون‌های ستاره‌ای اطراف، ظرف ۵.۷ میلیون سال آینده از بین خواهد رفت، دوره‌ای نسبتاً کوتاه در زمان نجومی که امکان تشکیل ستاره طبیعی را فراهم نمی‌کند. این مشاهدات دانشمندان را به نتیجه‌گیری‌های مهمی در مورد مکانیسم‌های تنظیم‌کننده‌ی تشکیل ستاره در جهان می‌رساند.

ابر گازی Eos با سرعت شگفت‌انگیز ۶۰۰ برابر جرم خورشید در هر میلیون سال، ماده از دست می‌دهد، سرعتی که بسیار فراتر از توانایی منطقه اطراف ما برای تبدیل گاز به ستارگان جدید است. در همین بازه زمانی، نرخ تولد ستاره در همسایگی خورشید ما تنها حدود ۲۰۰ برابر جرم خورشید است. این شکاف بزرگ بین نرخ از دست رفتن ماده و نرخ تشکیل ستاره، اخترشناسان را به یک نتیجه‌ی حیاتی می‌رساند: به نظر می‌رسد جهان هستی یک مکانیسم ذاتی برای تنظیم تشکیل ستاره دارد.

این کشف نه تنها درک ما از فرآیند‌های تشکیل ستاره را افزایش می‌دهد، بلکه اثربخشی تکنیک‌های جدید برای مشاهده اجرام نجومی را نیز نشان می‌دهد.

با توسعه این روش‌ها، ممکن است بتوانیم ابر‌های پنهان بیشتری را در کهکشان خود کشف کنیم که به حل بسیاری از اسرار نجومی که دانشمندان را برای دهه‌ها متحیر کرده است، کمک خواهد کرد.

این مطالعه در مجله Nature Astronomy منتشر شده است.

منبع: اسپیس